Πατρίδαμ’ Αραεύω Σε 1997

Στέλιος Καζαντζίδης 1997

Πέντε οσπίτεα έχτισα,

Κι ας ολεα ξεσπιτούμαι,

Πρόσφυγας είμαι ασο κουνίμ,

Θεέμ θα παλαλλούμε.

Πατρίδα μ αραεύω σε,

Άμον καταραμένος,

Σα ξένα είμαι Έλληνας,

Και σην Ελλάδαν ξένος.

Οσπίτεα εφέκα ανάμεσα,

Σ ορμήν και ποταμάκρή,

Πεγάδεα μαρμαρόχτιστα,

Νερόν άμον το δάκρυν.

Κι ατώρα αδακές διψώ,

Νερόν να πίνω κ έχω,

Εντρέπουμαι να ψαλαφώ,

Τα χειλόπαμ να βρέχω.

Πέντε σπίτια έχτισα,

Και απ όλα ξεσπιτώνομαι,

Πρόσφυγας είμαι από κούνια,

Θεέ μου θα τρελαθώ.

Πατρίδα μου σε ψάχνω,

Σαν καταραμένος,

Στα ξένα είμαι Έλληνας,

Και στην Ελλάδα ξένος.

Σπίτια άφησα ανάμεσα,

Στα δάση και τις ποταμάκρες,

Πηγάδια μαρμαρόχτιστα,

Νερό σαν το δάκρυ.

Και τώρα εγώ εδώ διψώ,

Νερό να πιω δεν έχω,

Ντρέπομαι να ζητήσω,

Τα χείλια μου να βρέξω.

YouTube

Five houses I’ve built

From all I’ve been thrown out

A refugee since I was born

God, I’m losing my mind.

I’m looking for my homeland

Like a man that’s cursed

In foreign-land I am a Greek

And in Greece I am a stranger.

Ηomes I’ve abandoned

Amidst woods and riverbanks

By wells as if of marble made

And water like my tears.

But now here that I thirst

to drink there is no water

And I’m ashamed to ask

My lips to wet with water.