Το Διαβατήριο – 1964

Στίχοι: Κώστας Βίρβος

Μουσική: Θόδωρος Δερβενιώτης

Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης

Πικρό σαν δηλητήριο

είναι το διαβατήριο

που πήρα για τα ξένα.

Μα τι να κάνω ο φτωχός,

μπροστά μου βρίσκεται γκρεμός

και πίσω μαύρο ρέμα.

Πικρό σαν δηλητήριο

είναι το διαβατήριο,

μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα,

όπου γης είναι πατρίδα.

Απ’ τους καημούς που πέρασα

μια μέρα δεν εγέλασα,

τα μάτια μου όλο κλαίνε.

Και πήρα την απόφαση

να φύγω για την κόλαση

που ξενιτιά τη λένε.

Πικρό σαν δηλητήριο

είναι το διαβατήριο,

μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα,

όπου γης είναι πατρίδα.

Μάνα κι αγάπη μου καλή,

πάτε κι ανάψτε ένα κερί

στης Παναγιάς τη χάρη,

στην ξενιτιά να μη χαθώ

μα γρήγορα να ξαναρθώ

στην αγκαλιά σας πάλι.

Bitter like a poison

Is the passport I got

To travel to a foreign land

But, poor me, what can I do,

I have a cliff in front of me

And behind me a ravine

Bitter like a poison

Is my passport

But when you have no hope

Where there’s earth, there your homeland.

From the aches I suffered

I never smiled a day

My eyes are always in tears

So I made the decision

To leave for hell

Whose name is foreign-land.

Bitter like a poison

Is my passport

But when you have no hope

Where there’s earth, there your homeland.

Good Mother and you my love

Go and light a candle

For the grace of the All-Holy

That I survive in the foreign-land

And quickly come back

Again to your embraces.