Η Φάμπρικα – 1974

Στίχοι:  Γιώργος Σκούρτης

Μουσική:  Γιάννης Μαρκόπουλος

Τραγούδι: Λάκης Χαλκιάς

Η φάμπρικα δε σταματά

δουλεύει νύχτα μέρα

και πώς τον λεν το διπλανό

και τον τρελό τον Ιταλό

να τους ρωτήσω δεν μπορώ

ούτε να πάρω αέρα

Δουλεύω μπρος στη μηχανή

στη βάρδια δύο δέκα

κι από την πρώτη τη στιγμή

μου στείλανε τον ελεγκτή

να μου πετάξει στο αυτί

δυο λόγια νέτα σκέτα.

Άκουσε φίλε εμιγκρέ

ο χρόνος είναι χρήμα

με τους εργάτες μη μιλάς

την ώρα σου να την κρατάς

το γιο σου μην το λησμονάς

πεινάει κι είναι κρίμα.

Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός

ξεχνάω τη μιλιά μου

είμαι το νούμερο οχτώ

με ξέρουν όλοι με αυτό

κι εγώ κρατάω μυστικό

ποιο είναι τ’ όνομά μου.

The factory never stops

it works night and day

I don’t know the guy by me

Nor the crazy Italian

I can’t ask their name

Nor get a breath of air.

I work facing the machine

on the shift two-to-ten

and from the very first

the sent the inspector

who whispered to me

two plain words.

“Listen, friend emigre

Here time is money,

don’t talk to other workers,

just put in your hours,

and don’t forget your son,

he’s hungry and it’s a shame.”

So here I’m bent at my post

Slowly forgetting my voice

I’m worker number eight

Which is how I’m known.

And keeping secret

What is my name.