Θέλω Να Πα Στην Ξενιτιά 

Θέλω να πα στην ξενιτιά να κάμω τριάντα ημέρες

και η ξενιτιά με γέλασε και κάνω τριάντα χρόνους.

Περικαλώ σε, ξενιτιά, αρρώστια μη μου δώσεις.

Η αρρώστια θέλει πάπλωμα, θέλει παχύ στρωσίδι,

θέλει μανούλας γόνατα, θέλ΄ αδερφής αγκάλες,

θέλει πρώτες ξαδέρφισσες να κάθονται κοντά σου,

θέλει και σπίτι να είν΄ πλατύ, να στρώνει, να ξιστρώνει.

Όσο ΄χει ο ξένος την υγειά, ούλοι τον αγαπάνε.

Μα ΄ρθε καιρός κι αρρώστησε βαριά για να πεθάνει,

κι ο ξένος αναστέναξε και η γης αναταράχτη:

– Να είχα νερ΄ απ΄ τον τόπο μου και μήλ΄ απ΄ τη μηλιά μου,

σταφύλι ροδοστάφυλο απ΄ την κληματαριά μου

I want to go abroad, to stay for thirty days

But foreign-land conned me and I stayed for thirty years.

I beg you, foreign-land, sickness do not give me.

Diseases need a quilt, they need bedspreads that are heavy,

They need a mother’s knee, the embrace of a sister,

They need first cousins ​​to sit near you,

They need a large house that’s turned over often.

If the emigrant has his health, he has friends aplenty.

Time came that he got sick and he was about to die,

The emigrant sighed heavily and the earth gave a tremble:

“Oh, to have water from my parts, an apple from my apple-tree,

A grape, a rounded grape from my own grape-vines.”