| Ξενιτιά (1948)
Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ 1η ερμηνεία: Νίκος Γούναρης
Έχει καημούς η ξενιτιά και ντέρτια και φαρμάκια και άραχλη είναι η ζωή και μαύρη εδώ στα ξένα. Και πάντα η σκέψη μου γυρνά στα γνώριμα δρομάκια που παίζαμε όταν ήμαστε παιδάκια ευτυχισμένα.
Μόνο όποιος ζει στην ξενιτιά μακριά από το χωριό του, μακριά από το νησάκι του απ’ τα γνωστά του μέρη. Μακριά απ’ τη μανούλα του κι από το πατρικό του τι μαύρη που ‘ναι η ξενιτιά μονάχα εκείνος ξέρει.
Ξενιτιά, ξενιτιά που με πίκρα βγάζουμε όλοι το ψωμί μας. Ξενιτιά, ξενιτιά που ποτίζεις με φαρμάκια τη ζωή μας.
Ας μπορούσα στην πατρίδα να γυρίσω τ’ άγιο χώμα της για λίγο να φιλήσω και μετά ας ξεψυχήσω.
Ξενιτιά, ξενιτιά μια μονάχα μου απόμεινε ελπίδα. Ξενιτιά, ξενιτιά σαν πεθάνω να με θάψουν στην πατρίδα.
Ας μπορούσα στην πατρίδα να γυρίσω τ’ άγιο χώμα της για λίγο να φιλήσω και μετά ας ξεψυχήσω. |
A foreign land is full of sighs and moans and bitterness The life is meagerly and dark here in the foreign place And my thoughts always return to the alleys I knew Where we played when we were happy youngsters.
Only he who lives a stranger far from his hometown Far from his island and his familiar hangouts Far from his mother and from his father’s house Only he knows the darkness of a foreign land.
Foreign land, foreign land Where bitterly we earn our daily bread Foreign land, foreign land Your bitter pills inundate our lives.
If I could return to my homeland I’d kiss its hallowed earth And then can breathe my last.
Foreign land, foreign land One hope is left me Foreign land, foreign land When I die to be buried there
If I could return to my homeland I’d kiss its hallowed earth And then can breathe my last. |
